Patron Szkoły

Władysław Łokietek – urodził się w 1260 r. Jego ojcem był Kazimierz, książę Kujaw, Łęczycy i Sieradza. Matką była księżniczka Śląska Eufrozyna. Dziedzictwo po śmierci ojca w roku 1267 uległo skomplikowanym podziałom. Kazimierz pozostawił pięciu synów, dwóch dorosłych i trzech paroletnich malców.
Władysław z powodu niskiego wzrostu został nazwany Łokietkiem, był człowiekiem mocnego charakteru, dużej energii i o wybitnych zdolnościach wojskowych. Jako książę brzesko-kujawski, a niebawem łęczycki i sieradzki, począł Władysław myśleć o możliwości zjednoczenia państwa polskiego. Wszczął walkę z Henrykiem Probusem o tron krakowski i zdołał nawet po jego śmierci opanować Małopolskę, ale nie na długo, gdyż musiał ustąpić przed siłami Wacława II. Niebawem opuścił kraj i udał się na wygnanie. Zapewnił sobie najpierw pomoc ze strony Węgier, następnie uzyskał poparcie papieża Bonifacego VIII i dopiero wtedy w roku 1304 powrócił do ojczyzny, by rozpocząć zaciętą walkęz siłami czeskimi. Pomogło mu w niej rycerstwo, a nawet chłopi udzielili ofiarnej pomocy, gdyż całe społeczeństwo dążyło do upragnionego zjednoczenia państwa własnymi siłami. Łokietek miał w swych rękach Małopolskę, część Wielkopolski i Pomorze Gdańskie. Podejmując dzieło zjednoczenia ziem polskich, Władysław Łokietek natrafił na duże trudności. W 1308 r. nad państwem polskim zawisło nowe niebezpieczeństwo. Margrabiowie brandenburscy najechali na Pomorze i rozpoczęli oblężenie Gdańska. W tym samym prawie czasie wybuchł bunt w Krakowie. Władysław Łokietek, uwikłany w walki w Małopolsce zwrócił się o pomoc do Krzyżaków, którzy zobowiązali się w zamian za opłatę pieniężną usunąć Brandenburczyków z Pomorza Gdańskiego. Krzyżacy odparli najeźdźców, ale sami zajęli ich miejsce.
Dokonali także rzezi mieszkańców Gdańska. W 1311 w Krakowie musiał Łokietek walczyć z biskupem krakowskim Janem Muskata i mieszczaństwem pochodzenia niemieckiego pod wodzą wójta Alberta. Bunt wykorzystał król Czech Jan Luksemburski, który rościł pretensje do polskiej korony. Kraków został zajęty przez księcia mazowieckiego Bolesława I. U boku Łokietka stanęło rycerstwo małopolskie, a walka w istocie toczyła się o niezależność państwa polskiego od obcych wpływów. Bunt został krwawo stłumiony. Książe zniósł urząd wójta, zastępując go zależnym od siebie urzędnikiem, ograniczył uprawnienia rady miejskiej, a językiem urzędowym zamiast niemieckiego, uczynił łacinę. Następnie Władysław prowadził wojnę z Brandenburgią o Wielkopolskę, a także z królem czeskim Janem Luksemburgiem, który nadal uważał się za króla polskiego. W 1314 Władysław Łokietek podporządkował sobie Wielkopolskę, gdzie po okresie krótkich rządów wybuchł bunt przeciwko książętom głogowskim. Mając w ręku dwie główne dzielnice Polski, rozpoczął u papieża starania o koronę królewską.
W 1320 r. uzyskał jego zgodę i 20 I 1320 r. koronował się w Krakowie na króla Polski. Była to pierwsza koronacja królewska w Krakowie. Kładło to kres niebezpiecznemu rozbiciu dzielnicowemu i stanowiło symbol zjednoczenia państwa polskiego. Akt koronacji wzmocnił ogromnie powagę Łokietka tak wewnątrz Polski, jak też i na arenie międzynarodowej. W latach 1329-1332 doszło do wojny z Krzyżakami, którzy sprzymierzyli się z Janem Luksemburczykiem i najechali na ziemie polskie. Mimo zwycięstwa pod Płowcami w 1331 r. wojna przyniosła dalsze straty. Krzyżacy spustoszyli Wielkopolskę i zagarnęli ziemie dobrzyńską i Kujawy. Władysław Łokietek zawarł przymierze z sąsiadem północno-wschodnim, jakim była Litwa, nawet doprowadził do małżeństwa swego syna Kazimierza z Aldoną, córką księcia litewskiego Giedymina. Ten fakt stanowił pierwszy krok ku późniejszej stałej współpracy obu państw w walce przeciw Krzyżakom. Łokietek chciał także przyłączyć do Polski Pomorze Gdańskie, ale starania te zakończyły się niepowodzeniem. Zmarł w roku 1333 pozostawiając państwo swemu synowi, Kazimierzowi Wielkiemu
Jaskinia Łokietka
Nieodłącznym uzupełnieniem opisu jaskini jest legenda o ukrywaniu się w niej Władysława Łokietka przed królem czeskim Wacławem II na przełomie XIII i XIV w.
Przyszły król Polski miał w niej ponoć przebywać ok. 6 tygodni. Łokietek odpoczywał na kamiennym łożu w ostatniej sali (Sypialni), a w niedużej wnęce Kuchni czyli w „kominku” przygotowywał sobie posiłki przynoszone mu przez włościan otwartym ku górze korytarzem wstępnym, podczas gdy wejście do jaskini było zasnute pajęczyną, która pokryta kroplami rannej rosy zmyliła ślad pogoni. Krata zamykająca wejście, powtarza motyw pajęczyny.

Otwarcie szkoły w nowym budynku

Impreza ta odbyła się 2 września 2002r. Wszyscy wspólnie zgromadziliśmy się na uroczystą mszę, którą odprawiał ks. biskup ordynariusz kielecki Kazimierz Ryczan w kościele w Skale i w ten sposób rozpoczęliśmy nowy rok szkolny.
Po mszy uroczystym pochodem udaliśmy się do nowo wybudowanego budynku Liceum, przechodząc obok starego budynku Liceum. Stamtąd młodzież zabrała: portret Patrona Szkoły Władysława Łokietka, Krzyż i Godło Państwowe. Symbole te przeniesiono do nowego budynku jako kontynuację działań wychowawczych szkoły. Wszelkie przemówienia: przedstawicieli powiatu, burmistrza ze Skały, księży, kombatantów Armii Krajowej oraz część artystyczna odbyły się przed nowymi obiektami Gimnazjum i Liceum.
Następnym punktem programu było poświęcenie budynków Liceum i Gimnazjum. Ważnym momentem w historii szkoły było przecięcie wstęgi przez starostę powiatu – panią Renatę Godyń-Swędzioł, marszałka sejmu wojewódzkiego – pana Marka Nawarę, wicewojewodę – Ryszarda Póltoraka, burmistrza Miasta i Gminy Skała – Zdzisława Mularczyka, kuratora – Jerzego Lechowskiego oraz dyrektorów: Zespołu Szkół – Halinę Brzozowską, Gimnazjum – Henryka Gębalę.
Ks. biskup ordynariusz kielecki Kazimierz Ryczan, proboszcz parafii Skała – Jan Robak oraz księża wikariusze uroczyście poświęcili i pobłogosławili nowe mury obu szkół. Na zakończenie wszyscy udaliśmy się zwiedzić budynki.


Wspomnienia nauczycieli
Wspomnienia nauczycieli – lata 1950-2000
Trzeba życie rozłamać w dwie wielkie połowy.
Jedną godziną myśli -trzeba w przeszłość wrócić;
I przeszłość jako obraz ściemniały i płowy,
Pełny pobladłych twarzy, ku słońcu odwrócić…
I ścigać okiem światła obrazu i cienie
Jak lśniące rozpryśniowych mozajek kamienie.Juliusz Słowacki, Godzina myśli

Jubileusz 50-lecia Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława Łokietka w Skale skłania, by sięgnąć do korzeni tej miłej memu sercu placówki oświatowej. U jej źródeł – być może – należy wymienić Prywatne Gimnazjum Koedukacyjne w Ojcowie, które powołano do życia w 1917 roku w wyniku starań władz lokalnych i nauczycieli. Choć szkoła ta przestała działać w 1922 roku, to pamięć o istniejącym gimnazjum w Ojcowie przetrwała i odżyła po drugiej wojnie światowej. Wtedy to starania ambitnych ojcowian pod przewodnictwem Stanisława Dulewicza i Władysława Grzybowskiego, poparte pozytywną decyzją władz gminnych w Cianowicach w osobie jej wójta Stanisława Kwietnia i sekretarza Józefa Klimczaka, skłoniły Kuratorium Oświaty w Krakowie do wyrażenia zgody na otwarcie szkoły ponadpodstawowej w Ojcowie. Nadleśnictwo, reprezentowane przez inż. Ludwika Rajcę, obdarowało nową placówkę willą „Serdeczna”. W tejże willi we wrześniu 1945 roku 153 uczniów rozpoczęło rok szkolny – pierwszy rok istnienia ojcowskiego gimnazjum, którym kierował dr Jan Cyrnal. W spartańskich warunkach, w otoczeniu wyjątkowo urokliwej przyrody, szkoła funkcjonowała i rozwijała się dzięki materialnej pomocy mieszkańców Ojcowa i okolicznych miejscowości. Dbali oni o wyposażenie placówki w odpowiedni sprzęt. Komitet Rodzicielski organizował zabawy i inne imprezy dochodowe, dzięki czemu zgromadzono fundusze na szkolne ławki, krzesła i najbardziej potrzebne pomoce naukowe. Otwarcie niewielkiego internatu dla uczniów z okolicznych wiosek przyczyniło się do spopularyzowania szkoły w środowisku. Ale w miarę przybywania uczniów w willi „Serdeczna” było coraz ciaśniej. Połowa uczącej się młodzieży dojeżdżała z sąsiedniej Skały, dlatego też skalanie zabiegali, by przenieść szkołę do swojego miasteczka. Dokonująca się wówczas w Polsce reforma szkolnictwa średniego skłoniła władze oświatowe w Krakowie, by zadośćuczynić tym staraniom. Nową siedzibą szkoły została Skała.